Harry Styles ve Florance Pugh’nun başrolde olduğu sinemanın kıssası her ne kadar “The Truman Show” üzere öbür unutulmaz sinemaları hatırlatsa da sonuna kadar merak uyandırıyor. Hem yepyeni müzikleriyle hem başroldeki Florance Pugh’nun oyunculuk performansıyla da içine çeken ve gitgide tırmanan bir ruhsal tansiyon yaratmayı başarıyor.
1950’ler atmosferinde renkli konutlarla, otomobillerle, pikaptan çalan 50’lilerin meşhur “Tears On My Pillow” üzere nahif müzikleriyle ve aşk dolu eşlerle Kaliforniya’da zirvede çölün ortasındaki cici sitede her şey o denli kusursuz görünüyor ki işin içinde bir garabet olduğu hissini de çarçabuk alıyorsunuz. Sinemanın merkezindeki Victory projesindeki mesken bayanları tüm gün mesken işleri yapıp kalan vakitlerinde havuz başında ya da dans dersindeyken, kocaları da her sabah kravatlarını takıp, kuşku uyandıran ve sır üzere saklanan yenilikçi aygıtlar üzerinde çalışmaya gidiyorlar. Filmin en başındaki parti sahnesinden itibaren tüm çiftler sevinç içinde ve sitenin genç çifti Jack (Styles) ve Alice (Pugh) kumrular üzere sevişiyorlar. Bu ortada kusursuz hayatlarında tüm site bol bol partiler veriyor ve herkes pek memnun derken Alice’in arkadaşı Margaret’in (KiKi Layne) tuhaf davranışlarıyla Alice, karşıt bir şeyler olduğunu hissetmeye başlıyor.
SAĞLAM GERİYOR
Film bilhassa Florance Pugh’nun nefis Pagan tarikatı tansiyonu “Midsommar” filminini de hatırlatan gizemi çözüldükçe ve zikir gibisi ya da tuhaf vokallerle de ilerleyen, tansiyon hissini artıran müzikleriyle izleyiciyi sağlam geriyor. Alice’in cam ortasında olduğu ya da mutfakta streç sinemayla macerası adeta Elm Sokağı’nda Kâbus üzere. Projenin ve gizemli inovasyonun başındaki ve en az Elon Musk kadar itici olan makûs karakter Frank’i ise Chris Pine canlandırıyor. Sinemadaki paranoya Alice ile izleyiciye de geçiyor.
ZEKİCE SORGULUYOR
Filmin kıssasını bilmiyorsanız bile Venedik Sinema Festivali’ndeki “Harry Styles salonda otururken Chris Pine’a tükürdü mü? “şamatasına muhtemelen rastlamış olabilirsiniz. Elbette Harry Styles da tüm dünyada hem eşcinsel erkeklerin hem bayanların dilek objesine dönüşen ve bu durumdan faydalanmak için tüm dünyayla flört edercesine davranan yeni jenerasyon glam rock yıldızımız. Tıpkı Harry Styles’ın galalarda giydiği kıyafetlerle, eline sürdüğü ojelerle toplumsal cinsiyet rollerini baş tutarak sorguladığı üzere “Dert Etme Sevgilim!” sinemasında de alt metinde cinsiyet rollerine sıkışmışlığımız, bayana ve erkeğe biçilen roller ve sistem zekice sorgulanıyor. Sinema kapitalist sistemin kakaladığı lakin paradan, meslekten ve terfiden geçen düzmece memnunluk tarifini ve sistemin içine hapsedilişimizi, projede kapana kısılmışlıklarını fark eden Alice’le özdeşleştirerek hissettiriyor. Bu ortada Harry Styles’ın performansı beklediğimden çok daha âlâ. Ne var ki hem erkeklere hem bayanlara göz kırparak biseksüel imajının ekmeğini yiyen bir pop yıldızı olduğunun direktör de farkında olmalı ki sinema gerçek öyküye geçene kadar Harry’i yerli yersiz seviştiriyor.